W poszukiwaniu źródła optymizmu

Foto: A.M.

Zauważyłam, że na starość życie staje się dziurawe jak zjedzona przez mole stara jesionka. Wszystko przez te dziury ucieka. Dni, lata, pamięć i uroda. Muszę przyznać, że najbardziej dokucza mi brak urody. Oszałamiająca nigdy nie była, ale żeby aż tak gdzieś zniknęła? Tu zwisa, tu się marszczy, tu zanika, tu przybywa. Całkowity brak równowagi estetycznej. Oczy maleją, nos rośnie. A cycki nie! No i gdzie w tym jakiś sens? Na oczy znalazłam lekarstwo – paseczki podnoszące opadające powieki. Oczy stają się dwa razy większe i dziesięć lat młodsze. Sprawa nosa nie została jeszcze rozwiązana.

Wszechobecne przemijanie dotyczy prawdopodobnie również mnie. Dotyczy i dotyka, żeby nie powiedzieć, że daje solidnego kopa. A po co ja mam przeminąć? Zwolnić miejsce? Użyźnić glebę?

Raczej się na to nie zgadzam, i pozwolicie, że dokąd się da, pozostanę przy swoim zdaniu. A czy ono będzie brane pod uwagę przez siły wyższe, to już inna sprawa.