Pisarz to ma klawe życie :)

Narzucone przez samą siebie przeróżne zajęcia, obowiązki, tudzież przyjemności przygniotły mnie nieco. Prawie mnie spod nich nie widać.
Czytam, piszę, pracuję, gotuję, sprzątam, konserwuję urodę.
Najczęściej jednak się denerwuję, żeby nie określić tego dosadniej.
Ciężko jest pracować z kimś, kto zna tylko jeden zaimek osobowy: JA.
Chyba nie dotrwam do emerytury w zdrowiu psychicznym:)
Całe szczęście, że stworzyłam  własny świat, w którym mam pełną władzę.
Mieszkańcy tego świata żyją według wymyślonego przeze mnie scenariusza.
I nie mają nic do gadania.
Takie przynajmniej było wstępne założenie.
Niestety założenie się rozłożyło, a nawet wyprasowało :)
Bohaterowie w ogóle mnie nie słuchają. Zaczęli żyć po swojemu. Wymykają mi się!
Jednemu z bohaterów znalazłam kochankę. Przecudnej urody kobietę. Sama mu zazdroszczę:) I co? Okazuje się, że on wcale kochanki nie ma! No, nie idiota?
Wysłałam go do Ameryki.
Po krótkiej przerwie zaczynam pisać dalej.
Szukam faceta w tej Ameryce, ale jego tam wcale nie ma! Nie pojechał!
I bądź tu mądra i książki pisz :)
Gdzie do cholery jest mój bohater?!