Babcia na godziny.

Czy ja już pisałam, że nie powinnam nic planować? Pisałam.
No to właśnie dzisiaj sobie zaplanowałam. Elegancko wystrojona robiłam ostatnie poprawki przed moim przedpokojowym zwierciadłem. Właśnie wtedy usłyszałam bardzo delikatne i nieśmiałe pukanie do drzwi. Otwieram, a tam stoi mój zięć trzymając za łapki malutkiego krasnalka - moją wnuczkę. Oczywiście znowu zapomniał, że ma telefon, z którego wypadałoby czasem skorzystać. Choćby dlatego, żeby sprawdzić czy babcia, którą chce się brutalnie wykorzystać do nagłej opieki nad dzieckiem, w ogóle jeszcze żyje!
Ponieważ sprawa nie cierpiała zwłoki i należało ją załatwić nawet po trupie babci, zgodziłam się zostać niańką.
Pobawiłyśmy się z wnusią, pogadały, chociaż ona nie bardzo rozumiała co ja do niej mówię, a ja wcale nie rozumiałam jej języka. Ale dyskusja była zażarta. Kiedy już babcię wyklepała, podrapała, obśliniła, zainteresowała się wszystkimi niebezpiecznymi przedmiotami leżącymi w zasięgu jej wzroku i łapek. Ani na chwilę nie mogłam jej spuścić z oczu. Walczyłyśmy ze sobą jak dwie lwice.Odetchnęłam dopiero kiedy ucięła sobie drzemkę.
A ja poczułam się taka zmęczona jakbym przerzuciła tonę węgla.
Jak ja dałam radę wychować dwoje dzieci? :-)

Niedziela z widokiem... na przyszłość

Niedziela…totalne lenistwo. Mogę sobie na to pozwolić. Ciepełko w domu, fotelik,gorąca kawa wypełnia swoim zapachem moją przestrzeń życiową, papierosek mentolowy puszcza delikatny, „pachnący” dymek…jest mi dobrze. W tle muzyczka, na ekranie telewizora migają jakieś kolorki. Spokój. No bo cóż mi pozostało? Plany na przyszłość…to już nie dla mnie. Co mam to mam…i tak już zostanie. Może jeszcze jakieś podróże? Może jeszcze coś napiszę ?
Tylko…tak mało już nocy i dni.
Każdy dzień jest darem, który otrzymujemy tylko jeden raz. I to już jest szczęście, że ten dar otrzymaliśmy. Ja nauczyłam się cieszyć drobiazgami dnia codziennego. Wschodem i zachodem słońca, wiatrem, który czuję na twarzy i we włosach, widokiem drzew, chmur na niebie, widokiem z mojego okna, zapamiętanym widokiem ze wszystkich okien, przez które oglądałam świat.
Cieszę się, że poznałam wspaniałych ludzi, zwykłych ludzi, że widziałam ich uśmiech i zapamiętałam go na całe życie.
Jeżeli mam kłopoty, to staram się im jakoś zaradzić, jeżeli są problemy staram się je rozwiązać, nie uważam ich za nieszczęście. To są drobne przeszkody, które na mojej drodze stawia życie. Przeszkodę należy pokonać a nie siąść i płakać, i czekać aż przeszkoda zniknie. Ona sama nigdy nie znika. To bezradność czyni nas nieszczęśliwymi. Ale my nigdy nie jesteśmy bezradni, zawsze jest jakieś wyjście, trzeba tylko umieć patrzeć, trzeba uwierzyć w siebie. Przeżyłam wiele ciężkich chwil, ale to co się stało nie było przecież skierowane przeciwko mnie, życie nie zrobiło mi na złość, nie miałam więc powodu aby się załamać i obrazić na życie i cały świat.
Życie jest piękne chociaż nie zawsze toczy się po naszej myśli, ale przez to jest chyba ciekawsze. Możemy marzyć, tęsknić, oczekiwać...a to też jest szczęście. I jeszcze czyjeś kochane oczy, które widzą świat tak samo jak my...czego więcej chcieć?
Widziałam wczoraj zachód słońca. Niebo było jasne, lekko zaróżowione. Na zachodzie, tuż nad wysokim budynkiem ( horyzontu w mieście nie uświadczysz) złoto rozsypane na niebie, mieniący się złoty pył. Warto żyć dla takiego widoku......widoku, który już na zawsze we mnie pozostanie.

Uśmiech losu?

Już nie raz mówiłam sobie: babciu droga, nic nie planuj bo i tak stado okoliczności obiektywnych stratuje twoje plany.
Dzisiaj miałam wysyp gości. Oczywiście niespodziewanych. A już byłam gotowa do wyjścia z domu. Nie zdążyłam:-)
Jeden z gości, zięciem zwany, stwierdził, że w taki ładny dzień to on by w domu nie wytrzymał.
Odpowiedziałam grzecznie i zgodnie z prawda, że ja też nie, gdyby nie nagłe wizyty obcych.
A tu dzień coraz krótszy, trzeba chwytać każdą chwilę światła słonecznego. Depresja jesienna czai się za zasłoną wcześnie zapadającego zmroku. Można jej nie zauważyć. A taka jak się przyczepi to do wiosny nie odpuści.
Znalazłam dzisiaj na ulicy 100 złotych. Podniosłam i schowałam. Ulica była pusta, nie było komu oddać. Wiem, że ostatnio narzekałam na brak pieniędzy, ale żeby zaraz stówka spadła mi z nieba- tego się nie spodziewałam.
Mam lekkie wyrzuty sumienia, że sobie przywłaszczyłam, ale co miałam zrobić?
Zostawić? Dla kogoś innego? Szukać właściciela? Ale jak?
Przypuszczam, że wielu ludzi przyznałoby się do tych pieniędzy, a ja nie byłabym w stanie sprawdzić czy mówią prawdę.
Nie miała baba kłopotów, to znalazła stówkę :-)

Dzisiaj sobie tylko pogdybam...

Podobno za miesiąc święta. Jakoś tego nie czuję. Pewnie winna temu wiosenna pogoda.
Gdyby nie te czające się na każdym kroku wirusy grypy, byłabym prawie szczęśliwa.
Gdybym tak jeszcze miała trochę więcej pieniędzy, gdybym w końcu zabrała się za dokończenie książki i gdybym była taka młoda na jaką wyglądam – szczęście byłoby kompletne.
:-)

Czas na zmiany?

Po kilku latach wirtualnego bytu na Interii poczułam potrzebę zmiany miejsca.
W porównaniu z poprzednim tutaj mam do dyspozycji więcej bajerów, jak to nazwały moje wnuki.
Zaczynam od zera. Stawiam pierwszy krok na nowej drodze. Ciekawe gdzie mnie zaprowadzi...
Zaczniemy może od marzeń?

Chwilowo żyję w innym wymiarze.

Różne przyziemne problemy nie są mi wcale obce.
Zauważam nawet ostatnio, że coraz bardziej się z nimi zaprzyjaźniam. Początkowo wpadały do mnie z rzadka, jakby od niechcenia, i szybko odchodziły. Z czasem odwiedzały częściej i zostawały na dłużej. Teraz niektóre z nich zamieszkały już na stałe.
W związku z tym zajęta jestem całe dnie. Kłopoty są takie wredne, że nie dają mi spokoju. Stale przypominają o swoim istnieniu.
Bardzo mi się nie podobają ci niechciani lokatorzy.
A jak mi się ktoś nie podoba, nie utrzymuję z nim kontaktów..
Pracuję więc bardzo pilnie nad rozluźnieniem naszych więzów.
Rozerwać łańcuchy czas!!
A tego czasu ciągle brakuje.

Pieśń duszy.

Dzisiaj z samego rana, czyli tak gdzieś koło godziny 10:00, wyjrzałam przez okno. Szaro, buro i nijako. Drzewa za oknem nieprzyzwoicie gołe, z zawieszonymi gdzieniegdzie kępkami rudych pomarszczonych liści, mocujących się resztkami sił z podmuchami wiatru. Krajobraz jak z czarno białego filmu.
Ulica, tak zwykle ruchliwa, pusta dzisiaj i błyszcząca od mżawki.
Tylko mały, czarny kundelek z krzywym ogonkiem przechodził powoli przez ulicę po pasach. Wiadomo, miastowa psina.
Ogarnęła mnie taka tęsknota za czymś, za kimś, za jakimś miejscem odległym, nieznanym jeszcze, ale którego istnienie wyczuwa moja dusza.
To bardzo dziwne, ale właśnie w taki ponury dzień jak dzisiaj czuję powiew nowego życia.
Mam ochotę zacząć wszystko od początku. Przecież nie jest jeszcze za późno?
Wywietrzyć duszę, wygonić mole złych myśli, zalegające w zakamarkach pamięci wspomnienia niepotrzebne.
Niech ulecą z jesiennym wiatrem.
A we mnie tyle miejsca na marzenia, nadzieje, uczucia.
Na szaleństwo do utraty tchu.
Tylko niech ktoś zatrzyma czas....

Popołudniowy sen dnia pierwszego

Bardzo rzadko zdarza mi się usnąć w godzinach popołudniowych. Dzisiaj jednak tak się stało. Pewnie to wina typowo listopadowej, późnojesiennej szarugi za oknem.
Sen miałam dziwny. Nie pierwszy taki.
Śni mi się jakieś dziwne miasto, nieznane domy, w których nagle się znajduję. Jedne są piękne inne w stanie ruiny. Zmieniają się miasta, domy, mieszkania, ulice, widok za oknem. Niezmienny jest tylko mój pobyt w tych miejscach. Odnoszę wrażenie , że to nie jest mój czas, nie mój świat. Dlaczego jednak wszyscy w koło twierdzą, że ja tam właśnie mieszkam? Miejsca, które odwiedzam są mi znajome, ale nie wiem skąd. Zdaje mi się, że już je kiedyś widziałam, że kiedyś tam byłam. Ale kiedy? Wszystkie te miejsca są jakby zagubione w czasie. Istnieją poza czasem.
Dlaczego ja do nich stale wracam?